Կանաչ
Ապակու ճյուղավորված մատները կախված էին դեպի ներքև: Լույսը սահում է ապակով ներքև, և վայր նետվում՝ կանաչի ավազան ստեղծելով: Ամբողջ օրը լույսի տասը մատները կանաչ լույս են նետում մարմարի վրա: Թութակների փետուրները, նրանց սուր կանչը, արմավենու սրածայր տերևները, նույնպես կանաչ են, արևին շողշողացող կանաչ ասեղներ: Բայց ահա հաստ ապակին ընկնում է մարմարի վրա, ավազանները սավառնում են անապատային ավազի վրայով, ուղտերը երերում են նրանց միջով, ավազանները տեղակայվում են մարմարի վրա, եղեգները եզերում են դրանք, մոլախոտերը խոչընդոտում են նրանց, այստեղ-այնտեղ սպիտակ ծաղկունք է, գորտը թրմփում է, գիշերը աստղերն այնտեղ անխախտ են: Երեկոն իջնում է, և ստվերը սփռում է կանաչը բուխարու վրա, իրար է անցնում օվկիանոսի մակերևույթը։ Նավեր չեն գալիս, աննպատակ ալիքները օրորում են ներքևում գտնվող դատարկ երկինքը: Գիշեր է, ասեղները կաթում են, դառնում կապույտ բծեր: Կանաչը վերջացավ:
Կապույտ
Կճատ քթով հրեշը բարձրանում է մակերես և կոպիտ քթանցքերից արձակում է ջրի երկու շիթ, որոնք կրակե-սպիտակ կենտրոնով ցայտում են կապույտ ուլունքների եզրանախշերով: Կապույտի հարվածներն եզերում են նրա սև բրեզենտե թաքստոցը: Ցփնելով ջուրը բերանից և քթանցքերից նա երգում է՝ ջրով ծանրացած, և կապույտը ծածկում է նրան վերևից, ջրով ծածկելով նրա գետաքարերի նման տաշված աչքերը: Ծովափին նետված, պառկած է՝ բութ, տխմար, վրայից թափվում են չոր կապույտ թեփուկները: Դրանց մետաղափայլ կապույտը լաքոտում է ծովափի ժանգոտված երկաթը: Կապույտ են խորտակված նավակի կողերը: Կապույտ զանգակների ներքո գլորվում է ալիքը: Բայց տաճարն ուրիշ է՝ սառը, խնկով բեռնավորված, գունատ կապույտ՝ մադոննաների ծածկոցներից:
Աղբյուրը՝ bartleby.com
ԷՈՒԹՒՈՒՆ... ՄՏԱՑ... ԱՐԱՐԻՉ... 